Reuniek!

Mensen die mij kennen weten dat ik regelmatig tease met de stelling dat tijd niet bestaat. Los van het feit dat dat mijn overtuiging is realiseer ik me natuurlijk heel goed dat tijd in de zin zoals wij die dagelijks ervaren een feit is. Ook ik moet op een bepaalde tijd opstaan, spreek op bepaalde momenten af en dat is wel zo praktisch want anders mis je elkaar. Dat is een feit. Maar een feit in een zekere dimensie. En dat is precies mijn punt. Want er is ook een dimensie waarin in tijd niet bestaat. En die is voor mij veel wezenlijker. En bijna iedereen kent wel de voorbeelden waarbij tijd inderdaad niet lijkt te bestaan. Hij vliegt dan voor je gevoel voorbij, maar misschien is het beter om te zeggen dat tijd even geen rol speelt. En ik denk dat bijna iedereen dat wel ervaart als prettig. Even niet die druk, even niet bezig zijn met "van moment A naar moment B". Even tijdloos zijn. Er gewoon zijn.

Gisteren hadden we met een flinke groep oud collega's een reünie. Een redelijk unieke reünie wel zou ik willen zeggen. Omdat we allemaal ervaren hebben en nog steeds ervaren dat het zo'n uniek bedrijf was waar we ooit voor werkten. En ondanks dat het bedrijf an sich niet meer bestaat, eigenlijk is het er nog een beetje. Maar dan onder de mensen. Want dat is dus het grappige, hoewel voor veel mensen dat bedrijf alweer jaren achter hen ligt, soms zelfs 20 jaar, vanaf het moment dat ze bij de Lantaern in Nieuwegein naar binnen liepen was het oude gevoel weer terug. Weg 20 jaar, weg al die ervaringen die er tussenin hebben plaatsgevonden, weg andere banen en bedrijven. Opeens sta je weer oog in oog met die oud collega, die in sommige gevallen misschien op het oog flink veranderd is (dat is wat je hoofd je verteld), maar zodra je in gesprek raakt met elkaar is daar weer diezelfde band die er toen ook was. Dat gevoel, die ervaring heeft niets met tijd te maken. Is tijdloos. Zo'n reünie zelf vliegt als ik voor mezelf mag spreken overigens ook voorbij. Voor je het weet sta je afscheid te nemen en denk je: ik zou nog wel meer tijd willen hebben om door te praten.

Er zijn reünies en reünies. De ene soort is die waarbij je elkaar ontmoet, beleefdheden uitwisselt en vertrekt met een gevoel van: ik ben geweest maar dit was het wat bij betreft, ik hoef niet nog een keer. Tijd speelt daar in die zin een rol dat je tijdens de reünie ervaart dat wat er toen was nu niet meer speelt. Het is over. De andere soort reünie is van een unieker soort. Het unieke dat iedereen verbindt is nog steeds aanwezig. En waar dat in zit? Dat is dus eigenlijk niet te vatten. Maar je merkt het in de gesprekken. Natuurlijk komen daar ook de bekende vragen en antwoorden langs: wat doe je tegenwoordig, hoe is het met je kinderen, wat voor werk doe je tegenwoordig? Maar daaromheen gaat het een tandje dieper, praat je over dingen die er echt toe doen. En raak je heel even die dimensie die maakt dat het anders is, dat de tijd lijkt stil te staan. En met een goed gevoel ga je weer weg. In de wetenschap dat dit nooit stopt.

Vrijwel unaniem gaf iedereen op het einde aan het zo gewaardeerd te hebben. En natuurlijk iedereen met zijn eigen redenen. Maar stiekem denk ik dat er bij iedereen dat zelfde stukje herkenning zit. Dat betekent niet dat het perse weer zou werken als we volgend jaar weer een reünie zouden hebben. Het is even goed zo. Maar als we het bij wijze van spreken over 5 jaar weer doen, of over 10 jaar... dan ben ik ervan overtuigd dat we het weer goed zullen hebben. En bovendien: waarom zou ik me druk maken over hoe lang het nog gaat duren. Want tijd bestaat toch niet... 😀