Reuniek!

Mensen die mij kennen weten dat ik regelmatig tease met de stelling dat tijd niet bestaat. Los van het feit dat dat mijn overtuiging is realiseer ik me natuurlijk heel goed dat tijd in de zin zoals wij die dagelijks ervaren een feit is. Ook ik moet op een bepaalde tijd opstaan, spreek op bepaalde momenten af en dat is wel zo praktisch want anders mis je elkaar. Dat is een feit. Maar een feit in een zekere dimensie. En dat is precies mijn punt. Want er is ook een dimensie waarin in tijd niet bestaat. En die is voor mij veel wezenlijker. En bijna iedereen kent wel de voorbeelden waarbij tijd inderdaad niet lijkt te bestaan. Hij vliegt dan voor je gevoel voorbij, maar misschien is het beter om te zeggen dat tijd even geen rol speelt. En ik denk dat bijna iedereen dat wel ervaart als prettig. Even niet die druk, even niet bezig zijn met "van moment A naar moment B". Even tijdloos zijn. Er gewoon zijn.

Gisteren hadden we met een flinke groep oud collega's een reünie. Een redelijk unieke reünie wel zou ik willen zeggen. Omdat we allemaal ervaren hebben en nog steeds ervaren dat het zo'n uniek bedrijf was waar we ooit voor werkten. En ondanks dat het bedrijf an sich niet meer bestaat, eigenlijk is het er nog een beetje. Maar dan onder de mensen. Want dat is dus het grappige, hoewel voor veel mensen dat bedrijf alweer jaren achter hen ligt, soms zelfs 20 jaar, vanaf het moment dat ze bij de Lantaern in Nieuwegein naar binnen liepen was het oude gevoel weer terug. Weg 20 jaar, weg al die ervaringen die er tussenin hebben plaatsgevonden, weg andere banen en bedrijven. Opeens sta je weer oog in oog met die oud collega, die in sommige gevallen misschien op het oog flink veranderd is (dat is wat je hoofd je verteld), maar zodra je in gesprek raakt met elkaar is daar weer diezelfde band die er toen ook was. Dat gevoel, die ervaring heeft niets met tijd te maken. Is tijdloos. Zo'n reünie zelf vliegt als ik voor mezelf mag spreken overigens ook voorbij. Voor je het weet sta je afscheid te nemen en denk je: ik zou nog wel meer tijd willen hebben om door te praten.

Er zijn reünies en reünies. De ene soort is die waarbij je elkaar ontmoet, beleefdheden uitwisselt en vertrekt met een gevoel van: ik ben geweest maar dit was het wat bij betreft, ik hoef niet nog een keer. Tijd speelt daar in die zin een rol dat je tijdens de reünie ervaart dat wat er toen was nu niet meer speelt. Het is over. De andere soort reünie is van een unieker soort. Het unieke dat iedereen verbindt is nog steeds aanwezig. En waar dat in zit? Dat is dus eigenlijk niet te vatten. Maar je merkt het in de gesprekken. Natuurlijk komen daar ook de bekende vragen en antwoorden langs: wat doe je tegenwoordig, hoe is het met je kinderen, wat voor werk doe je tegenwoordig? Maar daaromheen gaat het een tandje dieper, praat je over dingen die er echt toe doen. En raak je heel even die dimensie die maakt dat het anders is, dat de tijd lijkt stil te staan. En met een goed gevoel ga je weer weg. In de wetenschap dat dit nooit stopt.

Vrijwel unaniem gaf iedereen op het einde aan het zo gewaardeerd te hebben. En natuurlijk iedereen met zijn eigen redenen. Maar stiekem denk ik dat er bij iedereen dat zelfde stukje herkenning zit. Dat betekent niet dat het perse weer zou werken als we volgend jaar weer een reünie zouden hebben. Het is even goed zo. Maar als we het bij wijze van spreken over 5 jaar weer doen, of over 10 jaar... dan ben ik ervan overtuigd dat we het weer goed zullen hebben. En bovendien: waarom zou ik me druk maken over hoe lang het nog gaat duren. Want tijd bestaat toch niet... 😀

Een pas op de plaats maken

Vorig weekend reed ik de pas die ik al heel lang wilde rijden: de "passo dello Stelvio" in het Noordelijke puntje van Italië. Ooit door het fameuze Top Gear geëerd met de titel "Mooiste autoweg van Europa". In de zin van, "rijdersweg". Een weg waar je met plezier over gaat rijden met het rijden als doel op zich. Het liefst met iets dat het rijden waard is. Een rijdersauto dus, zoals een (liefst klassieke) cabriolet, een BMW of om bij het land waarin de pas ligt te blijven: een Alfa Romeo.

Maar ook bij motorrijders is de weg geliefd. En bij wielrenners (petje af!). Overigens kwam Top Gear later op deze nominatie terug. Waarschijnlijk omdat het altijd de laatste "prachtige weg" is die je ook het mooiste vindt. Het maakt ook niet uit of het DE mooiste of EEN mooie route is. DAT hij het is wordt wel bewezen door zijn populariteit. Ik reed hem dus eind augustus, Ik ben benieuwd hoe het midden in het zomerseizoen is... Misschien wel te druk? Nu reed ik ook niet bepaald alleen, maar het was niet vervelend. Met alle ruimte om te genieten van iedere bocht, even lekker te kunnen versnellen tussen twee kronkels door. Kortom: echt rijden! Genieten ook van de uitzichten. Je moet af en toe echt even stil gaan staan om te genieten van het adembenemende uitzicht. Van de woeste natuur (het is ook een nationaal park), de bergkammen natuurlijk met hier en daar sneeuw. En je moet natuurlijk bovenop de pas het zo typerende spaghetti lijnenspel van de weg in het dal bewonderen. Echt super gaaf. Je ziet auto's en motoren als mieren over de weg naar boven kruipen of naar beneden glijden.

De tocht betekende voor mij op meerdere manieren een pas op de plaats maken. Niet alleen wilde ik een keer deze specifieke pas rijden, ik reed hem ook in between two jobs. Een bijna symbolische tocht van de ene kant van de berg naar de andere kant. Een oude baan die vele kronkelige wegen kende maar als ik nu "bovenop de berg"terug kijk dan zie ik een mooi geheel. Het klopt. En ik heb ook zin om aan de andere kant weer van de berg af te gaan rijden. Aan een nieuwe baan te beginnen. Een nieuwe baan lijkt soms misschien makkelijk. Je hebt er een beeld bij. En zo ga je het doen. Met een duwtje in je rug. Maar om in de metafoor van de weg te blijven ook deze baan zal weer allerlei bochten kennen. En dat is spannend maar ook leuk. Ik merkte dat toen ik bergafwaarts ging en er op een gegeven moment een recht stuk was dat ik het bijna jammer, nee zelfs saai vond. Het past wel bij me, onverwachte dingen meemaken. En zo heb ik vorige week ook door Europa gereisd. Ik had een doel ja, deze pas rijden. Maar de rest werd eigenlijk op het moment zelf bepaald. Een reis met een doel, maar ook een reis die op zichzelf al een doel was. Namelijk ervaren hoe het is om even niet te moeten, maar te mogen. En dat is heerlijk. Maar ook even afscheid nemen van het oude, en me voorbereiden op het nieuwe. 

En hoe dat er uit gaat zien? Dat weet je nooit. Op de weg naar beneden kwam ik vast te zitten in een tunnel. Een tunnel die op de route zit, je hebt geen alternatief, maar een eentje die zo ziet het er uit gebouwd is toen men nog met paard en wagen door de bergen trok. Eigenlijk kun je met goed fatsoen niet met twee auto's naast elkaar rijden. Niet als die auto net iets groter is dan een Fiat 500. En hoewel de tunnel maar dik 200 meter lang is zit er wel een bocht in. Met andere woorden: tegenliggers zie je niet aankomen. Het is een gok wat er gaat gebeuren als je er doorheen rijdt.

En omdat het Italië is is er niets geregeld. Wij Nederlanders, regelneven als we zijn, zouden er een stoplicht neer zetten en om de beurt een stroom doorlaten. Hier gaat het blijkbaar zo dat het 85% van de tijd goed gaat. En zoals bij mij soms ook fout. Gevolg: in no time een file van hier tot Rome, vooral motorfietsen. En tegen elkaar schreeuwende Italianen. Met veel manoeuvreren en discussiëren (de motorrijder achter me wilde geen ruimte maken) kwam ik uiteindelijk een paar honderd meter terug weer achter de file te staan. Net als mijn voorligger. En uiteindelijk ging alles weer rijden. Niks aan de hand. Een ervaring rijker. En soepel geregeld door dezelfde Italianen. 

En zo gaat het. Je kunt niet alles regelen. Je kunt niet alles voorzien. Bochten zijn er, en bochten moet je nemen. Kom je vast te zitten, dan zul je een pas op de plaats moeten maken. Een stapje terug misschien. Maar daarna gaat het echt wel weer rijden. En met die wetenschap ben ik met veel plezier aan de slag gegaan in mijn nieuwe job. Met de ervaring van een prachtige solo-trip in mijn achterhoofd. 

Forza!

De CD is dood, leve de muziek!

Ik blog regelmatig... Die bewering is verdedigbaar omdat ik zo eens in de paar jaar een blog schrijf (;-) De laatste is alweer van twee-en-een-half jaar geleden. Maar bloggen is natuurlijk ook heel erg uit de tijd. Zo ontzettend 2003. Maar als je wat meer tekst nodig hebt is het toch handig. En ik wil dus wat kwijt. Over de CD, je weet wel, zo'n glimmend rond schijfje waar je muziek of andere zaken op kunt branden. En mits je een apparaat hebt om het af te spelen komt er dus muziek vanaf.

De MacBook Air waar ik deze blog op schrijf is alweer 4 jaar oud en heeft geen CD-drive. Die heb ik er destijds los bij gekocht. Ik gebruik die nog nauwelijks. Zoals ik sowieso nog zelden CD's draai. In mijn auto, ook bijna drie-en-een-half jaar oud, zit er eentje. En heel af en toe neem ik een CD mee om hem in de auto te draaien. Met een beetje pech zie ik in dan in de display slechts een magere vermelding: "nummer1", "nummer2" etc. Niks artiest en titel. Waar we inmiddels zo aan gewend zijn als we bijvoorbeeld de iPod aansluiten. Ja de iPod, zoooo 2006. Die zit nu in je iPhone geïntegreerd. Maar goed, op die iPod zie je dus wel welk nummer je draait. Nee niet draait, afspeelt!

Waarom schrijf ik hierover? Nou ik kreeg vandaag per post de nieuwe CD van Muse toegestuurd, het geweldige album "Drones". Ik koop al jaren geen CD's meer want ik heb Spotify. Daarover straks meer. Maar deze CD heb ik dus gekregen. Omdat ik onlangs online een kaartje kocht voor het concert dat Muse gaat geven in de Ziggo Dome kreeg ik een mailtje. Daarin werd hun nieuwe album dus gratis aangeboden. Hoe gaaf is dat? Niet zozeer omdat het zo fijn is om een CD te krijgen, ik heb net uitgelegd dat je daar niet zoveel meer aan hebt. Maar door te betalen voor het concert zegt deze band dat ik automatisch ook de rechten krijg om hun laatste muziek te downloaden (want die optie was er ook). Ik vond het dan toch leuker om iets tastbaars te krijgen. Noem het een onlogische stuiptrekking van een voorheen fanatiek verzamelaar van CD's. Feit is dat de zaken nu dus zijn omgedraaid. Vroeger kocht je een CD en ging je als de muziek je beviel naar een concert. Nu ga je naar een concert en je krijgt de muziek. Opmerkelijk toch?

Toen ik gisteren in Haarlem was stuitte ik tot mijn verbazing op een CD-zaak. Van Sounds, die zat vroeger ook in Rotterdam en ik kwam er graag. Leuk en kundig personeel en heel erg goed gesorteerd, ruime keuze. Dus liep ik in eerste instantie enthousiast naar binnen. Nog steeds fijn personeel, nog steeds heel veel keuze. En bijna de helft van de winkel was ingeruimd voor LP's! Want vinyl is weer populair. Ik keek wat rond. Maar al snel begon ik me af te vragen: wat doe ik hier? Ga ik nog CD's kopen? En wat doe ik daar dan mee? Ik kan hem niet gebruiken in de inmiddels al behoorlijk uitgebreide rij met playlists op Spotify. Dat is ook niet nodig want daar staat het album al vanaf de dag dat het uitkwam. Mijn iTunes-bibliotheek die onlangs samen met de harde schijf waarop hij stond is gestorven is ook geen logische plek meer. En ik heb tenslotte Spotify. Dus ik liep naar buiten. En terwijl ik naar buiten liep dacht ik heel bewust: dit is denk ik de laatste keer dat ik in een CD zaak ben geweest...

Dat vervulde me heel even met gevoelens van nostalgie. Want ik ben er zo vaak geweest. Met zoveel plezier. Maar ik dacht ook: eigenlijk is het nu veel beter. Want met Spotify kan ik niet alleen overal en altijd bij mijn muziek, ik geniet ook enorm van het kunnen delen van muziekervaringen met Jan en alleman/vrouw, ik leer dagelijks nieuwe muziek kennen door de mooie suggesties en tips die gegeven worden, en als ik de CD hoesjes wil zien dan kan ik nog even met veel nostalgie naar de plaatjes op het scherm kijken... En er is natuurlijk ook nog zoiets als YouTube, Apple Music etc.

Nee, vroeger was niet alles beter. Het was anders. Toen ook leuk. Maar hoe het nu is vind ik toch echt leuker. De CD van Muse gaat in de auto mee, voor als mijn telefoon het niet doet en dus Spotify niet werkt. Maar voor de rest... De CD is dood, leve de muziek!

Fijne dag verder!

Wie wil er niet een fijne dag hebben? Ik denk dat veel Nederlanders naar deze zondag hebben uitgekeken omdat ons in ieder geval qua weer een mooie lentedag is beloofd door de weervrouwen en mannen. En hoewel op dit moment de zon nog hard moet vechten om door de grijze wolken heen te breken voel ik in mijn t-shirtje zittend al dat het stukken warmer is dan de koude tijd die achter ons ligt. Heerlijk! Warmte, licht, perspectief...

Ik denk dat het twee jaar geleden is dat iemand, ik weet echt niet meer wie, me er op wees dat het heel mooi is om iedere ontmoeting af te sluiten met de wens: "fijne dag verder!" En dan niet onbewust maar welgemeend. Dat betekent fysiek de ander vriendelijk aankijken en hem of haar een nog fijne dag wensen. De redenatie is dat wat je geeft terugkomt. Maar ook: als iedereen het doet je als collectief iets kunt afdwingen. Onzin? Tja dat heeft dan weer te maken met of je ergens in gelooft of niet. Geloof wordt deels afgedwongen door de ervaring. Maar het is vooral een kwestie van iets dat je van binnen uit moet kiezen. Door er dan naar te handelen ga je het ook ervaren. En dus zie je die fijne dag ook daadwerkelijk komen. Nee, je kunt er geen mooi weer mee afdwingen. Vervelende mensen, althans de mensen die jij als lastig ervaart, blijven dezelfde mensen. En helaas gebeuren er vervelende, verdrietige en soms zelfs traumatische dingen.

Maar dwars daar doorheen kan niets of niemand jou weerhouden van het geloof dat de toekomst goed zal zijn. Die wens kan en mag er altijd zijn. Ik ben zoals ik zei dus consequent "fijne dag!" gaan zeggen vanaf een zeker moment. Eerst wat instrumenteel en nog onwennig. Overal. Bij de benzinepomp, bij de bakker, op mijn werk, na afsluiting van een telefoongesprek en ook mijn e-mails sluit ik regelmatig zo af. Steeds bewuster. Het wordt een way of life. En ik blijf me er bewust van. En vooral dat laatste leidt tot een wonderlijke en vooral mooie ervaring. Want ik merk inmiddels om me heen, en dan niet af en toe maar dagelijks, dat steeds meer mensen om me heen hetzelfde doen. Steeds vaker krijg ik van achter een balie voordat ik het zeg te horen: fijne dag! En dat is prettig. In eerste instantie dacht ik: dit is toeval. Maar dat is het natuurlijk niet...

Nu hoor ik je denken: ja hoor, geloof je het zelf? Ja ik geloof dat dit het gevolg is van mijn eigen initiatief. Dat ik dit terugkrijg komt daardoor. Of de mensen die mij een fijne dag wensen en die ik vaak voor het eerst ontmoet dat nu letterlijk doen omdat ik het doe of dat ik door mijn bewustzijn het nu vooral waarneem is niet relevant. De ervaring blijft namelijk hetzelfde. Het is prettig. En als de ander vanuit datzelfde bewustzijn hetzelfde ervaart en dat weer doorgeeft dan kan het niet anders dan dat dat iets heel moois oplevert.

Als je daarover na gaat denken dan realiseer je je hoe krachtig het is als we met zijn allen vanuit een positieve gedachte handelen. Dan is de oproep van Rutte en de sociale partners deze week om weer op te klimmen uit de crisis en te geloven in betere tijden nog niet zo gek. Dan verdwijnt de angst en durven we, misschien eerst voorzichtig, weer te besteden. Persoonlijk denk ik dat het wat naïef is om te verwachten dat dat begin augustus al merkbaar is. Maar dat terzijde. Als we in een crisis kunnen belanden door collectieve negatieve gedachten moet het andersom toch ook kunnen?

En terwijl ik dit schrijf zie ik de eerste zonnestralen door de wolken heen breken. Komt dat omdat ik vanochtend toen het nog wat grijs was hoopte en geloofde in een prachtige dag? Komt het doordat ik met deze blog de wereld een stukje mooier probeer te maken? Misschien wel. Belangrijker is dat ik deze dag als een mooie dag ervaar. Ik hoop jij ook.

Fijne dag verder!

Goede voornemens voor het jaar of...

Zo, en toen was het een half jaar later. Van een tijdens de zomer misschien door de vakantievreugde ingegeven voornemen is niets terecht gekomen. Want dit is mijn tweede blog dus. Wel grappig natuurlijk want het is begin januari, DE dag van de goede voornemens. En dat inspireert me gelijk om daar wat over te schrijven. Goede voornemens, een nieuw jaar, nieuwe kansen, tijd...

Mensen die mij wat beter kennen en/of vriend/volger zijn op Facebook/Twitter weten dat ik regelmatig zeg "tijd bestaat niet". Ik ben daar ook echt van overtuigd. Ook al kan ik het niet bewijzen of echt uitleggen. Noem het een geloof. Niet dat ik dit zelf bedacht heb natuurlijk. Google maar eens op mijn onderwerp en je vindt genoeg. Tot en met Einstein toe. Tijd is een concept dat we als mensen nodig hebben om ons leventje te kunnen bevatten. We kunnen de dingen die gebeuren "vangen" en ordenen. Dat geeft overzicht. Maar feitelijk, dat is zeg maar mijn geloof, vindt alles op hetzelfde moment plaats. Probeer het je maar eens voor te stellen, al is het maar als experiment. Het geeft hele mooie inzichten.

Maar genoeg daarover. Het enige wat ik wil zeggen hier is dat tijd voor mij om die reden minder belangrijk is geworden. Dat principe werkt bevrijdend. Als mensen zijn overleden lees je wel eens "zij/hij" is uit de tijd gegaan". En ik snap dat en vind het heel mooi gezegd. Ik geloof in leven na de dood maar dan niet letterlijk op de manier zoals wij hier nu leven. Veel mooier en niet meer achtervolgd door die eeuwige tijd. Als je wel eens aanwezig bent geweest bij het overlijden van een dierbare ben je misschien wel getuige geweest van de vredige glimlach die verschijnt op het gezicht van de persoon die gaat. Ik denk dat die zich opeens bewust wordt van het tijdloze. En dat inspireert mij tijdloos te leven. Nou ja zo tijdloos mogelijk dan. Want ik "moet" natuurlijk ook gewoon leven met de klok, heb afspraken, haast me wel eens. Etc. Maar mijn leeftijd bijvoorbeeld zegt me steeds minder. Ik druk het niet weg of ontken het niet. Ik heb simpelweg vrede met de leeftijd die ik heb. Ook als ik over pakweg anderhalf jaar 50 wordt. Dat was wel anders toen ik 30 werd (crisis!), 40 ging al beter (even slikken maar wel groot feest) en ik hoop die lijn door te zetten.

Wat me terugbrengt bij de jaarovergang die we net weer achter de rug hebben en de goede voornemens waar ik het al over had. Ik vind het eigenlijk maar een gedoe. Ik word moe van de eindeloze stroom terugblikken waar de media ons mee volstoppen in december. Zaken die al uitgebreid behandeld zijn worden nog eens herkauwd. Een uitzondering geldt voor de in memoriams: het herinneren van mensen die uit de tijd zijn gegaan haalt ze weer even terug naar hier. Of eigenlijk zijn ze nooit weg geweest. Zij weten dat inmiddels, wij kunnen dat even voelen door die herinnering op te halen. Maar naast terugblikken maken we dus goede voornemens. Er worden plannen gemaakt alsof de wereld straks totaal verandert. Het wordt nieuwjaar! Mensen kunnen er blij en hoopvol van worden. Want een nieuw begin betekent nieuwe kansen. En dat op zich is natuurlijk prachtig, niks mis mee. Maar helaas zijn er mensen die as we speak op 2 januari vast moeten stellen dat ze toch weer een sigaret hebben opgestoken, niet dat dieet hebben gevolgd, toch weer hebben geoordeeld over de ander en noem maar op. Weer een jaar wachten...

En dat is natuurlijk niet waar! Je kunt gelukkig iedere dag opnieuw beginnen. Wat zeg ik? Ieder uur, iedere minuut, iedere seconde... Tijd is in deze totaal niet relevant. Wel je motivatie. Als je een doel stelt maar je weet niet waarom ben je gedoemd te falen. Niet dat falen erg is, integendeel: je kunt er van leren! Maar een tweede of derde keer helpt het als je de motivatie achter je doel kent. Dan bereik je ook iets. Je kunt nog zo'n mooie motorzaag hebben, als je er het bos mee in gaat zonder concreet doel en motivatie helpt het je niet.

Met dat in mijn achterhoofd start ik het nieuwe jaar met veel enthousiasme. Maar dat hier jaar staat is toevallig. Omdat het begin januari is. Want iedere dag heb ik nieuwe kansen. Ik wens iedereen heel veel goede voornemens toe, iedere dag. En heel veel faal- en daarmee leermomenten. Wat een kans!

Tussen de lijnen door...

Ik heb iets met lijnen. Niet alleen heb ik mijn bedrijf dat vorig jaar is gestart “Two lines” gedoopt, ik mag ook graag dingen op rij zetten en structureren. Ook een vorm van (uit)lijnen. Maar ik heb ook iets met schrijven. Iets dat je traditioneel doet “op de lijntjes”. Zo is het me geleerd in de eerste klas van de lagere school. En zo doe ik het nog steeds. Voor zover ik überhaupt nog schrijf op papier natuurlijk. Want ik ben een groot voorstander van digitaal. Dus schrijf ik steeds minder. Ik heb ook, helaas moet ik zeggen, een vreselijk handschrift. Dat zelfs als ik mijn best doe vrijwel niet te lezen is voor anderen. Soms zelfs voor mezelf niet. Dus dat digitale is zo slecht nog niet...

Maar het gaat natuurlijk ook niet om de vorm. Het gaat om de inhoud, om datgene wat ik schrijf. Eigenlijk schrijf ik veel te weinig. En dat ga ik veranderen heb ik me voorgenomen. Met een blog. Om meerdere redenen. "Wie schrijft, leeft twee keer" heb ik wel eens ergens gelezen. Niet te verwarren met het Latijnse spreekwoord: Qui scribit, bis legit (Wie schrijft, leest twee keer). De laatste heb ik nooit zo begrepen, de eerste des te meer. Want door te schrijven word je je meer dan ooit bewust van wat zich afspeelt, in de wereld, maar vooral ook in je hoofd. En dat leidt tot verdieping. En verdieping, of bewustzijn, maakt dat je echt leeft. En niet half slapend. Maar schrijven geeft ook rust. Het zet de schaduwkant die we allemaal hebben wat meer in het licht. Het maakt dat datgene wat er is aan die schaduwkant er een beetje uitkomt. En dat is heel gezond. Want alles aan de schaduwkant moet er ook zijn, en als je daar niet bij bent dan gaat het zijn eigen leven leiden. En dat wil je niet. Ik niet in ieder geval.

En daarom ga ik “between 2 lines” maar eens wat zaken bloggen, want zo heet digitaal schrijven tegenwoordig. Ik ga mijn best doen om te verhalen vanuit mijn schaduwkant, maar om het nou ook weer niet te zwaar te maken ook gewoon vanuit mijn dagelijkse ervaringen. In het vertrouwen dat dat wat ik schrijf ook voor anderen van toegevoegde waarde is. Want dat heb ik in alle bescheidenheid in het verleden vaker gehoord. Dat ik weliswaar wat lang van stof ben, maar datgene wat ik schrijf wordt graag gelezen. En dat inspireert me nu om te gaan schrijven. Ja ik zou ook wel een boek willen schrijven, net als die andere 1 miljoen Nederlanders. En ik ben er ook wel eens mee begonnen. Eigenlijk ben ik er wel van overtuigd dat ik dat nog een keer ga doen. Maar niet nu. Later.

Maar nu is het NU. De 30e juli 2012,  3 uur ‘s nachts. Ik heb vakantie. Dus morgen lekker uitslapen.

En mijn eerste Between-two-lines Blog is een feit!