De MacBook Air waar ik deze blog op schrijf is alweer 4 jaar oud en heeft geen CD-drive. Die heb ik er destijds los bij gekocht. Ik gebruik die nog nauwelijks. Zoals ik sowieso nog zelden CD's draai. In mijn auto, ook bijna drie-en-een-half jaar oud, zit er eentje. En heel af en toe neem ik een CD mee om hem in de auto te draaien. Met een beetje pech zie ik in dan in de display slechts een magere vermelding: "nummer1", "nummer2" etc. Niks artiest en titel. Waar we inmiddels zo aan gewend zijn als we bijvoorbeeld de iPod aansluiten. Ja de iPod, zoooo 2006. Die zit nu in je iPhone geïntegreerd. Maar goed, op die iPod zie je dus wel welk nummer je draait. Nee niet draait, afspeelt!
Waarom schrijf ik hierover? Nou ik kreeg vandaag per post de nieuwe CD van Muse toegestuurd, het geweldige album "Drones". Ik koop al jaren geen CD's meer want ik heb Spotify. Daarover straks meer. Maar deze CD heb ik dus gekregen. Omdat ik onlangs online een kaartje kocht voor het concert dat Muse gaat geven in de Ziggo Dome kreeg ik een mailtje. Daarin werd hun nieuwe album dus gratis aangeboden. Hoe gaaf is dat? Niet zozeer omdat het zo fijn is om een CD te krijgen, ik heb net uitgelegd dat je daar niet zoveel meer aan hebt. Maar door te betalen voor het concert zegt deze band dat ik automatisch ook de rechten krijg om hun laatste muziek te downloaden (want die optie was er ook). Ik vond het dan toch leuker om iets tastbaars te krijgen. Noem het een onlogische stuiptrekking van een voorheen fanatiek verzamelaar van CD's. Feit is dat de zaken nu dus zijn omgedraaid. Vroeger kocht je een CD en ging je als de muziek je beviel naar een concert. Nu ga je naar een concert en je krijgt de muziek. Opmerkelijk toch?
Toen ik gisteren in Haarlem was stuitte ik tot mijn verbazing op een CD-zaak. Van Sounds, die zat vroeger ook in Rotterdam en ik kwam er graag. Leuk en kundig personeel en heel erg goed gesorteerd, ruime keuze. Dus liep ik in eerste instantie enthousiast naar binnen. Nog steeds fijn personeel, nog steeds heel veel keuze. En bijna de helft van de winkel was ingeruimd voor LP's! Want vinyl is weer populair. Ik keek wat rond. Maar al snel begon ik me af te vragen: wat doe ik hier? Ga ik nog CD's kopen? En wat doe ik daar dan mee? Ik kan hem niet gebruiken in de inmiddels al behoorlijk uitgebreide rij met playlists op Spotify. Dat is ook niet nodig want daar staat het album al vanaf de dag dat het uitkwam. Mijn iTunes-bibliotheek die onlangs samen met de harde schijf waarop hij stond is gestorven is ook geen logische plek meer. En ik heb tenslotte Spotify. Dus ik liep naar buiten. En terwijl ik naar buiten liep dacht ik heel bewust: dit is denk ik de laatste keer dat ik in een CD zaak ben geweest...
Dat vervulde me heel even met gevoelens van nostalgie. Want ik ben er zo vaak geweest. Met zoveel plezier. Maar ik dacht ook: eigenlijk is het nu veel beter. Want met Spotify kan ik niet alleen overal en altijd bij mijn muziek, ik geniet ook enorm van het kunnen delen van muziekervaringen met Jan en alleman/vrouw, ik leer dagelijks nieuwe muziek kennen door de mooie suggesties en tips die gegeven worden, en als ik de CD hoesjes wil zien dan kan ik nog even met veel nostalgie naar de plaatjes op het scherm kijken... En er is natuurlijk ook nog zoiets als YouTube, Apple Music etc.
Nee, vroeger was niet alles beter. Het was anders. Toen ook leuk. Maar hoe het nu is vind ik toch echt leuker. De CD van Muse gaat in de auto mee, voor als mijn telefoon het niet doet en dus Spotify niet werkt. Maar voor de rest... De CD is dood, leve de muziek!
