Maar ook bij motorrijders is de weg geliefd. En bij wielrenners (petje af!). Overigens kwam Top Gear later op deze nominatie terug. Waarschijnlijk omdat het altijd de laatste "prachtige weg" is die je ook het mooiste vindt. Het maakt ook niet uit of het DE mooiste of EEN mooie route is. DAT hij het is wordt wel bewezen door zijn populariteit. Ik reed hem dus eind augustus, Ik ben benieuwd hoe het midden in het zomerseizoen is... Misschien wel te druk? Nu reed ik ook niet bepaald alleen, maar het was niet vervelend. Met alle ruimte om te genieten van iedere bocht, even lekker te kunnen versnellen tussen twee kronkels door. Kortom: echt rijden! Genieten ook van de uitzichten. Je moet af en toe echt even stil gaan staan om te genieten van het adembenemende uitzicht. Van de woeste natuur (het is ook een nationaal park), de bergkammen natuurlijk met hier en daar sneeuw. En je moet natuurlijk bovenop de pas het zo typerende spaghetti lijnenspel van de weg in het dal bewonderen. Echt super gaaf. Je ziet auto's en motoren als mieren over de weg naar boven kruipen of naar beneden glijden.
De tocht betekende voor mij op meerdere manieren een pas op de plaats maken. Niet alleen wilde ik een keer deze specifieke pas rijden, ik reed hem ook in between two jobs. Een bijna symbolische tocht van de ene kant van de berg naar de andere kant. Een oude baan die vele kronkelige wegen kende maar als ik nu "bovenop de berg"terug kijk dan zie ik een mooi geheel. Het klopt. En ik heb ook zin om aan de andere kant weer van de berg af te gaan rijden. Aan een nieuwe baan te beginnen. Een nieuwe baan lijkt soms misschien makkelijk. Je hebt er een beeld bij. En zo ga je het doen. Met een duwtje in je rug. Maar om in de metafoor van de weg te blijven ook deze baan zal weer allerlei bochten kennen. En dat is spannend maar ook leuk. Ik merkte dat toen ik bergafwaarts ging en er op een gegeven moment een recht stuk was dat ik het bijna jammer, nee zelfs saai vond. Het past wel bij me, onverwachte dingen meemaken. En zo heb ik vorige week ook door Europa gereisd. Ik had een doel ja, deze pas rijden. Maar de rest werd eigenlijk op het moment zelf bepaald. Een reis met een doel, maar ook een reis die op zichzelf al een doel was. Namelijk ervaren hoe het is om even niet te moeten, maar te mogen. En dat is heerlijk. Maar ook even afscheid nemen van het oude, en me voorbereiden op het nieuwe.
En hoe dat er uit gaat zien? Dat weet je nooit. Op de weg naar beneden kwam ik vast te zitten in een tunnel. Een tunnel die op de route zit, je hebt geen alternatief, maar een eentje die zo ziet het er uit gebouwd is toen men nog met paard en wagen door de bergen trok. Eigenlijk kun je met goed fatsoen niet met twee auto's naast elkaar rijden. Niet als die auto net iets groter is dan een Fiat 500. En hoewel de tunnel maar dik 200 meter lang is zit er wel een bocht in. Met andere woorden: tegenliggers zie je niet aankomen. Het is een gok wat er gaat gebeuren als je er doorheen rijdt.
En omdat het Italië is is er niets geregeld. Wij Nederlanders, regelneven als we zijn, zouden er een stoplicht neer zetten en om de beurt een stroom doorlaten. Hier gaat het blijkbaar zo dat het 85% van de tijd goed gaat. En zoals bij mij soms ook fout. Gevolg: in no time een file van hier tot Rome, vooral motorfietsen. En tegen elkaar schreeuwende Italianen. Met veel manoeuvreren en discussiëren (de motorrijder achter me wilde geen ruimte maken) kwam ik uiteindelijk een paar honderd meter terug weer achter de file te staan. Net als mijn voorligger. En uiteindelijk ging alles weer rijden. Niks aan de hand. Een ervaring rijker. En soepel geregeld door dezelfde Italianen.
En zo gaat het. Je kunt niet alles regelen. Je kunt niet alles voorzien. Bochten zijn er, en bochten moet je nemen. Kom je vast te zitten, dan zul je een pas op de plaats moeten maken. Een stapje terug misschien. Maar daarna gaat het echt wel weer rijden. En met die wetenschap ben ik met veel plezier aan de slag gegaan in mijn nieuwe job. Met de ervaring van een prachtige solo-trip in mijn achterhoofd.
Forza!
